Омӯзгор бояд қобилиятҳои шогирди духтари худро инкишоф диҳад, майлҳои онҳоро мушоҳида кунад ва дар ин самт амал кунад. Ва ин духтар дар навохтани найи чармин беҳтарин буд. Ин қобилият ба ӯ на танҳо дар таҳсил, балки дар ҳаёти ҳаррӯза низ фоидаи калон мерасонад. Чизи асосиаш машқҳои ҳаррӯза ва дар флейтаҳои гуногун аст.
Хоҳари ӯ аз дӯстдухтари худ, ки тасвири фоҳишаи ӯро кашидааст, ба ҳаяҷон омад - чӣ қадар лоғар ва ҳамвор буд. Бародараш ӯро ором кард ва андозаи камар ва камарашро чен кард ва ба ӯ итминон дод, ки вай олӣ аст! Албатта, миннатдории ў нокофї буд – хурўси бародарашро мемакид, аммо магар духтар сазовори њамдардї набуд? Вақте ки ӯ мехост, ки аллакай сари худро аз даст диҳад, ӯ ба вай иҷозат намедод - агар вай калон шудан мехост, онро фурӯ барад. Ва чунин менамуд, ки нутфааш ба вай маъқул буд. Акнун вай ҳамеша метавонист ба ӯ такя кунад.
Ман ӯро ба таври дигар мебурдам.